Celem programu jest przygotowanie grupowych Gestalt-terapeutów, prowadzących grupy tematyczne, a także trenerów programów szkoleniowych i specjalizacyjnych z zakresu Gestalt-terapii, praktykujących podejście oparte na polu.

„Człowiek potrzebuje człowieka” – to jedno z kluczowych założeń procesu psychoterapeutycznego (i życia). Dlatego grupowa psychoterapia to nie tylko istotna forma pracy psychoterapeuty, ale także efektywny sposób nauki zawodu psychoterapeuty.

Grupa odzwierciedla w pewnym sensie „duży świat”. Oferuje różnorodność kontaktów międzyludzkich, nowe spojrzenia na siebie i innych. Dostarcza zasobów i poczucia bezpieczeństwa, umożliwiając nawiązywanie i pogłębianie kontaktów.

To przestrzeń do eksperymentowania, podejmowania ryzyka i eksploracji nowych rozwiązań. Ponadto grupa zaspokaja potrzeby przynależności, poszukiwania wsparcia i oparcia.

Program stawia na teorię pola i fenomenologię, wyróżniając się na tle innych podejść. Uwzględnia wszystkie trzy modele Gestalt-terapii (intrapersonalny, interpersonalny i oparty na polu), przy czym szczególną uwagę poświęca modelowi opartemu na polu.

Paradygmat pola w grupowej psychoterapii dostarcza narzędzi do rozwijania kluczowych umiejętności, takich jak: umiejętność korzystania ze wsparcia środowiska, radzenie sobie z niepewnością w chaotycznym, dynamicznie zmieniającym się świecie.

Z tej perspektywy doświadczenie psychopatologiczne nie jest traktowane jako coś należącego wyłącznie do klienta, lecz jako fenomen pola, które aktualizuje się w interakcji terapeutycznej. Pole to jest współtworzone przez terapeutę i klienta, co sprawia, że symptom psychopatologiczny staje się fenomenem należącym do pola współdzielonego przez nich i manifestującym się na granicy kontaktu.
W polowej perspektywie zadaniem terapeuty nie jest „walka” z symptomem ani zmiana klienta, lecz uchwycenie aktualizacji pola oraz zmiana własnego sposobu obecności na granicy kontaktu z klientem. To prowadzi do transformacji samego pola psychopatologicznego, a w konsekwencji do zmiany doświadczenia psychopatologicznego. Taka praca wymaga od terapeuty wysokiej wrażliwości oraz wiedzy o specyfice różnych rodzajów pól psychopatologicznych, które będą przedmiotem omawiania na naszej klinicznej specjalizacji.